Her şeyi ve her şeyi bırakabildim. Bir an. O denli kendimim ki. Hep üzüntülerim ve ardından rahatlamalarım var. Hayat karşısında bilmiyorum. Hayat karşımda bilmiyorum. Sanki bazen o kadar büyük ki hükmedemiyorum ve hükmetmeye çalışmak saçma. Sevdiklerin uzakta, gelir ve giderler… içinde kocaman bir boşluk bırakarak..ve ne kadar büyükse o boşluk kendinle doldurursun onu, yalnızlığın sen olur yani en iyi arkadaşın.. kendini rahatlat ve gerisi mühim değil ve kaybol. Varolmamayı dile bir süreliğine, çünkü var olmaya ve diğerlerine dair her şey çok ağır. Kendim değilim kılavuzum, karga bile değil ki. Bu ağırlığı paylaşmak için bir dost eli, omzu, sözü..yok. hayat hem güzel hem yok, ben hem güzelim hem yokum. Biliyorum diyen birisi yok. Ben biliyorum ama. Bocalama mı bu. Galiba. Sanırım büyümek ne yapacağını yine bilememek. Ne yapılır ki diye içten sormak ama.. beklersem işaretler görünecek mi?

Hayat ne muhteşem, ne anlaşılmaz

Adı olmayan ne çok duygu var