Her sabah istihdam otobüsleri taşır gri siyah kalabalıkları büyük iş merkezlerine. Gri siyah kalabalığın içinde homojen olmamış vaziyette olurum ben, zira kırmızı pantolonum yahut kırmızı ayakkabılarım olur. Bu kırmızılardan ararım etrafta. Tek tük rastlasam bile hala doğal nefes alan insanlar vardır ilk saniyesinden son saniyesine kadar suni bu ortamda, anlarım. Yakında büyük resmin rengine mi bürünürler, başka bir yerden kendi renklerinin çekimine kapılıp buraları dönmemecesine terk mi eylerler o onlara kalmış.

Bazen anın kurtulduğunu görmek güzeldir, rahatlatır.