Bir kuş konsa badi parmağıma ağlardım bir başıma..

Şimdi beni aramanı beklerken
Anlıyorum bir kez daha ne çocuk olduğumu
Oyuna tam alışıyorken arkadaşlarının sokaktan gönderdiği bir çocuğum ben
Düşmüşüm dizlerim kan içinde
Ellerimi once dizlerime sonra gözlerime sürmüşüm
Kanıyor gözlerim
Oyuna dönmek istesem alırlar mı aralarına ?
Evin en ağlamamak gereken yeri salonun ıssız orta yeridir
Ama işte doldu gözlerim bu çırılçıplak kaldığım ortalıkta
Annemi kaybettim büyük boşlukta
Elinin sıcaklığı hala elimdeyken
Bir anda kayboldu
Yüzüm şaşkın
Içim şşşşaşkın
Sevilmeye sıcağa ne de çabuk alışmışım