Sessizlik cinayettir bazen!


Belki ellerine kan bulasmaz;belki gozlerini yumar,kulaklarini tikarsin;cigliklar parcalanir duvarlarinda...Kafani cevirirsin yardim nidalarina ya da elvedalara...Hic bir sey degissin istemezsin;yolunu tutmus,yukunu almissindir;paylasmayi bilmezsin...Kimsenin yerine koyamazsin kendini;ne anlamaya,ne anlandirmaya calismazsin bir seyleri...


Sevgiden,asktan,dostluktan dem vurup,ortak olmazsin sorunlarima...Her adim atisinda cekersin kendini geri; "konus!" derim,susarsin...Ya dusuncelerin yoktur kendine ait,ya korkarsin dusunduklerini soylemekten...Gercekten var misin,ihtiyacim oldugunda ortalikta gorunmezken...Nasil inanirim sana;hakliya "hakli",haksiza "haksiz" diyemezken...Sessizlikte bogulurken sesim;ancak fisildayarak soyleyebiliyorum: "sessizlik cinayettir!"